Bob Dylan - Together Through Life
Bob Dylan is de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels al lang gepasseerd, maar van ophouden wil hij gelukkig nog altijd niets weten. Onlangs was hij nog een aantal malen op een Nederlands podium te zien en nu ligt er ook weer een nieuwe Dylan plaat in de winkel: Together Through Life. Het lijkt er af en toe op dat Bob Dylan nog altijd aan de lopende band platen maakt, maar Together Through Life is pas zijn derde sinds de eeuwwisseling. Love And Theft uit 2001 en Modern Times uit 2006 zijn de twee platen die Together Through Life deze eeuw voorgingen en het zijn allebei platen die behoren tot de betere platen die Bob Dylan tot dusver heeft gemaakt. Platen die eerbiedig moeten buigen voor de echter klassiekers uit Bob Dylan's bijzonder rijke oeuvre, maar in de stapel platen die direct hierna komt zeker een ereplaatsje verdienen. Hoort Together Through Life ook in dit rijtje thuis? De meningen zijn vooralsnog verdeeld. Together Through Life is een plaat die hier en daar al wat oneerbiedig een tussendoortje is genoemd. Een plaat waarop Dylan gewoon lekker muziek aan het maken is, maar geen echt opzienbarende dingen doet. Na Together Through Life een aantal malen gehoord te hebben moet ik dit toch bestrijden. Wat mij betreft doet Bob Dylan op Together Through Life immers wel opzienbarende dingen. Om te beginnen klinkt de nieuwe Dylan plaat anders dan zijn voorgangers. Ook op zijn nieuwe plaat schotelt Bob Dylan ons vooral gruizige bluesy songs voor, maar door de bijna continu aanwezige accordeon van David Hidalgo (Los Lobos) heeft Together Through Life ook een flinke Tex Mex injectie gekregen. Together Through Life is een ontspannen klinkende plaat waarvan het plezier afdruipt, maar het is ook een plaat waarop Bob Dylan meerdere malen grootse dingen doet. Met name de ballads op de plaat zijn hartverscheurend mooi, maar ook wanneer het tempo wordt opgevoerd en Dylan’s stem schuurt en kraakt staat het kippenvel dik op je armen. Bob Dylan gaat inmiddels hard richting de 70, maar hij is er opnieuw in geslaagd om een plaat te maken die er van de eerste tot de laatste noot toe doet. Een plaat die niet onder doet voor zijn twee voorgangers en nu al doet uitzien naar de man's nieuwe plaat die hopelijk vroeg in het volgende decennium zal verschijnen. Erwin Zijleman 
Bob Dylan is de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels al lang gepasseerd, maar van ophouden wil hij gelukkig nog altijd niets weten. Onlangs was hij nog een aantal malen op een Nederlands podium te zien en nu ligt er ook weer een nieuwe Dylan plaat in de winkel: Together Through Life. Het lijkt er af en toe op dat Bob Dylan nog altijd aan de lopende band platen maakt, maar Together Through Life is pas zijn derde sinds de eeuwwisseling. Love And Theft uit 2001 en Modern Times uit 2006 zijn de twee platen die Together Through Life deze eeuw voorgingen en het zijn allebei platen die behoren tot de betere platen die Bob Dylan tot dusver heeft gemaakt. Platen die eerbiedig moeten buigen voor de echter klassiekers uit Bob Dylan's bijzonder rijke oeuvre, maar in de stapel platen die direct hierna komt zeker een ereplaatsje verdienen. Hoort Together Through Life ook in dit rijtje thuis? De meningen zijn vooralsnog verdeeld. Together Through Life is een plaat die hier en daar al wat oneerbiedig een tussendoortje is genoemd. Een plaat waarop Dylan gewoon lekker muziek aan het maken is, maar geen echt opzienbarende dingen doet. Na Together Through Life een aantal malen gehoord te hebben moet ik dit toch bestrijden. Wat mij betreft doet Bob Dylan op Together Through Life immers wel opzienbarende dingen. Om te beginnen klinkt de nieuwe Dylan plaat anders dan zijn voorgangers. Ook op zijn nieuwe plaat schotelt Bob Dylan ons vooral gruizige bluesy songs voor, maar door de bijna continu aanwezige accordeon van David Hidalgo (Los Lobos) heeft Together Through Life ook een flinke Tex Mex injectie gekregen. Together Through Life is een ontspannen klinkende plaat waarvan het plezier afdruipt, maar het is ook een plaat waarop Bob Dylan meerdere malen grootse dingen doet. Met name de ballads op de plaat zijn hartverscheurend mooi, maar ook wanneer het tempo wordt opgevoerd en Dylan’s stem schuurt en kraakt staat het kippenvel dik op je armen. Bob Dylan gaat inmiddels hard richting de 70, maar hij is er opnieuw in geslaagd om een plaat te maken die er van de eerste tot de laatste noot toe doet. Een plaat die niet onder doet voor zijn twee voorgangers en nu al doet uitzien naar de man's nieuwe plaat die hopelijk vroeg in het volgende decennium zal verschijnen. Erwin Zijleman 