Florence & The Machine - Ceremonials

Florence & The Machine werd aan het eind van 2008 omarmd door de critici en op basis van vrijwel niets uitgeroepen tot een van de sensaties van 2009. De band rond Florence Welch maakte dit in de zomer van 2009 met haar debuut Lungs nog waar ook en veroverde na Engeland ook snel de rest van Europa. Vaak zijn de critici een stuk minder scheutig met superlatieven wanneer muzikanten de belofte eenmaal hebben ingelost en dit geldt ook voor Florence & The Machine. Ceremonials, de tweede plaat van de band (tussendoortje Between Two Lungs niet meegerekend) wordt tot dusver nogal lauwtjes ontvangen en hier en daar zelfs bestempeld als totale mislukking. Ik begrijp daar helemaal, maar dan ook helemaal niets van, want als je het mij vraagt is Ceremonials een fantastische plaat, die de vergelijking met Lungs met gemak aan kan. Ook op Ceremonials maakt Florence & The Machine weer muziek die uitnodigt tot het noemen van namen. AllMusic.com komt op de proppen met het volgende lijstje: PJ Harvey, Patti Smith, Kate Bush, Nina Hagen, Debbie Harry, Toyah Willcox, Siouxsie and the Banshees en Goldfrapp. Ik vind het met uitzondering van Nina Hagen en Debbie Harry eigenlijk wel een mooi lijstje en vind met name het noemen van Toyah Willcox (wie kent haar nog?) een vondst. In plaats van de twee geschrapte namen wil ik Adele, A Fine Frenzy en Feist zeker nog toevoegen, maar dit moet het zo ongeveer wel zijn. Iedereen die de muziek van Florence & The Machine niet kent, heeft nu hopelijk enig idee welke kant het op gaat, al doe ik de muziek van Florence & The Machine absoluut geen recht met slechts het noemen van een lijstje met namen. Ceremonials ligt wat mij betreft voor een belangrijk deel in het verlengde van Lungs, maar is wel veel zwaarder aangezet. Florence & The Machine pakt op Ceremonials zowel in vocaal als muzikaal opzicht flink uit en is niet bang voor overdaad en bombast. Topproducer Paul Epworth (Bloc Party, Kate Nash, Maximo Park, Friendly Fires en natuurlijk Adele) doet hier vrolijk aan mee en verrast met een muur van geluid waarvoor Phil Spector zich niet zou hebben geschaamd en vermoedelijk van droomt in zijn Californische cel. Ceremonials is duidelijk geïnspireerd door muziek uit de jaren 80, maar flirt hiernaast opzichtig met muziek die tegenwoordig potten breekt. De hier en daar geuite kritiek dat Florence & The Machine is gezwicht voor de commercie wil ik echter direct weerleggen. Ceremonials is immers zeker geen makkelijke plaat. De meeste songs op de plaat zijn zwaar en donker en hebben een wat grillige structuur. Ceremonials is een plaat die weliswaar als een stoomwals over je heen dendert met zijn muur van geluid, maar uiteindelijk zijn het de details die van de tweede van Florence & The Machine zo’n goede plaat maken. Florence & The Machine neemt je op Ceremonials mee op een muzikaal avontuur dat direct spannend is en indruk maakt, maar pas na verloop van tijd begint te imponeren. Laat de critici maar kletsen, Ceremonials van Florence & The Machine is een mooie, avontuurlijke, veelzijdige en indrukwekkende plaat die goed laat horen waarom we deze band twee jaar geleden zo enthousiast hebben onthaald. Een totale mislukking? Nee. Een van de grote platen van 2011? Ja. Punt. Erwin Zijleman