The Black Keys - El Camino

Het aantal echt belangrijke releases is in december over het algemeen heel erg klein, maar met El Camino van The Black Keys hebben we er toch nog een in handen. Het Amerikaanse duo debuteerde in 2002 met het imposante The Big Come Up en heeft inmiddels zes uitstekende platen op haar naam staan. El Camino is de opvolger van het vorig jaar verschenen en bijzonder succesvolle Brothers; een plaat waarop The Black Keys terugkeerden naar het geluid van hun eerste platen. El Camino doet dit zeker niet, want de gruizige en donkere blues waarop Dan Auerbach en Patrick Carney het patent bezitten is op de nieuwe plaat vrijwel afwezig. Desondanks weet je bij de eerste noten van El Camino dat het goed zit. De nieuwe van The Black Keys is een zeer toegankelijke plaat waarop de rock ’n roll regeert. De meeste tracks klinken behoorlijk opgewekt en klinken wat mij betreft als de onverwachte mix van ZZ Top, The Cramps, Big Audio Dynamite, Led Zeppelin en The Clash. El Camino heeft een geluid dat vooral lijkt geïnspireerd door de Amerikaanse rockmuziek uit de jaren 70: veel grootse gitaarriffs, veel aanstekelijke koortjes en een overweldigende productie. Voor het laatste hebben The Black Keys wederom een beroep gedaan op Danger Mouse, die bovendien meeschreef aan de meeste songs. El Camino bevat een enkel wat meer ingetogen moment, maar op het grootste deel van de plaat wordt het gas flink open gedraaid. Het levert een serie tijdloze en onweerstaanbare songs op. El Camino komt als een stoomwals over je heen en na afloop wil je alleen maar meer. Hoewel El Camino behoorlijk rechttoe rechtaan klinkt, zijn de songs op deze plaat veelkleuriger dan in eerste instantie het geval lijkt. Op El Camino putten The Black Keys uit de goed gevulde archieven van de Amerikaanse rock- en rootsmuziek en smeden ze al deze invloeden aan elkaar in geweldige songs. The Black Keys zijn in het verleden vaak vergeleken met The White Stripes en dat was niet altijd terecht. Op El Camino is deze vergelijking als je het mij vraagt relevanter dan ooit tevoren. Dat heeft niet zozeer te maken met het genre waarin The Black Keys zich dit keer bewegen, maar vooral met het vermogen om songs te schrijven die na één keer horen memorabel zijn. El Camino bevat er hier flink wat van, want tussen de 11 tracks op de plaat zitten nauwelijks zwakke broeders (eigenlijk vind ik de enige echt ingetogen track nog het minst). Ik heb El Camino inmiddels een paar dagen in huis en de plaat wordt vooralsnog alleen maar beter. The Black Keys trokken met Brothers voor het eerst de aandacht van een groot publiek en scharen zich met El Camino definitief onder de grote bands van het moment. De meeste critici zijn al klaar met hun jaarlijstjes. Zonde, want El Camino van The Black Keys had in een aantal van deze lijstjes zeker niet misstaan. Erwin Zijleman