05 augustus 2012

Op herhaling - Django Django - Django Django

In Juli en Augustus besteed ik twee tot drie keer per week aandacht aan een in veel gevallen al weer bijna vergeten meesterwerk uit 2012. Vandaag is het de beurt aan: Django Django (recensie 5 maart 2012, nu met beeld en geluid). Het is nog veel te vroeg om de definitieve balans over 2012 op te maken, maar wanneer het gaat om originele debuten is dit er toch een die nauwelijks te overtreffen is.

Django Django - Django Django
De Britse muziekpers vraagt zich aan het eind het jaar traditiegetrouw af welke bands in het er op volgende jaar gaan doorbreken naar een breed publiek. Eind vorig jaar stonden de Britse muziekjournalisten met hun mond vol tanden en overheerste de twijfel. Dat zegt wat over de kwaliteit van de glazen bollen die men in gebruik heeft, want dat het uit Londen afkomstige Django Django wel eens hoge ogen zou kunnen gaan gooien was toch geen hele gewaagde voorspelling geweest. Sinds de eerste single van de band (inmiddels al weer tweeënhalf jaar geleden) wordt immers door velen reikhalzend uitgekeken naar het debuut van de Londenaren. Dat debuut ligt nu in de winkel en is nog een stuk beter dan verwacht. Het titelloze debuut van Django Django wordt tot dusver vooral vergeleken met de muziek van de Beta Band. Dat is een vergelijking die de aandacht trekt, maar het is ook een vergelijking die maar ten dele opgaat. De Beta Band maakte een aantal  intrigerende platen vol avontuur, maar slaagde er maar zelden in een perfect popliedje af te leveren. Django Django slaagt er daarentegen direct op haar debuut al in om een indrukwekkende serie perfecte popliedjes af te leveren en stopt deze ook nog eens vol met verrassende wendingen en onverwachte uitstapjes. Het debuut van Django Django is een aaneenschakeling van heerlijk eigenzinnige, maar ook bijzonder aangenaam klinkende popliedjes. Het zijn popliedjes met Talking Heads achtige funky ritmes, elektronische uitstapjes richting dansvloer, aanstekelijke gitaarloopjes met hier en daar een snufje surf, opeengestapelde bijna Beach Boys achtige vocalen, verrassende psychedelische uitstapjes, rare geluidjes en boven alles melodieën en refreinen die je niet makkelijk zult vergeten. Het debuut van Django Django klinkt op een of andere manier direct bekend in de oren, maar klinkt tegelijkertijd totaal anders dan alles wat we de afgelopen jaren hebben gehoord. Er was de laatste tijd wel wat twijfel over de vorm waarin de Britse popmuziek momenteel verkeert, maar het debuut van Django Django neemt alle twijfel weg. De Britse muziekpers is inmiddels wakker en heeft het debuut van Django Django inmiddels uitgeroepen tot het debuut dat dit jaar niet meer overtroffen gaat worden. Dat is misschien wat voorbarig, maar ik sluit niet helemaal uit dat de Britse pers gelijk gaat krijgen. Het debuut van Django Django is immers een frisse en bijna over de hele linie briljante plaat die ook nog eens betovert met heerlijke muziek die de zon fel laat schijnen. Wat wil je nog meer? Erwin Zijleman