Green Day is helaas een band die door veel te weinig muziekliefhebbers echt serieus genomen wordt, zeker wanneer het muziekliefhebbers in Europa betreft. Dat heeft de band voor een belangrijk deel aan zichzelf te danken. Na twee platen vol weinig opvallende pretpunk, brak de band in 1994 door met Dookie; een plaat vol lekker in het gehoor liggende punkpopsongs, waarvan met name Basket Case en When I Come Around het nodige succes wisten te oogsten. Green Day koos op de platen die volgden voor een wat donkerder en serieuzer geluid, maar bleef voor velen toch de band van aanstekelijke punkpop hits als Basket Case. Dat Green Day in 2000 met Warning een waar meesterwerk afleverde is dan ook vrijwel iedereen in Europa ontgaan. Opvolger American Idiot trok hier de aandacht vanwege de maatschappijkritische teksten (waarin president George Bush werd gefileerd), maar in muzikaal opzicht wist ook dit tweede Green Day meesterwerk (en de derde als we Dookie het voordeel van de twijfel geven) in Europa geen potten te breken (in de Verenigde Staten was het gelukkig wel anders). Ook het in 2009 verschenen 21st Century Breakdown was zonder meer een hele sterke Green Day plaat, waarna de vorige jaar uitgebrachte live-plaat Awesome As F**k wat tegenviel en bovendien behoorlijk overbodig bleek na het in 2005 verschenen live album Bullet In A Bible. De komende drie maanden gaat Green Day maar liefst drie platen uitbrengen: ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Trè!. Dat is waarschijnlijk teveel van het goede voor de Europese muziekliefhebber die de band tot dusver onvoldoende serieus heeft genomen, maar persoonlijk was ik na de serie sterke platen sinds Dookie erg benieuwd. ¡Uno! ligt inmiddels in de winkel en is, zeker vergeleken met American Idiot en 21st Century Breakdown, een wat minder serieuze plaat, waarop de band deels terug keert naar het geluid van de platen die Green Day voor American Idiot maakte. Op ¡Uno! is het politieke statement naar de achtergrond gedrongen en domineren de uiterst aanstekelijke punkpop en powerpop songs. Het zijn songs die refereren naar het oude werk van de band, maar Green Day laat zich net zo makkelijk inspireren door alles tussen The Who en Weezer. In artistiek opzicht is het allemaal niet zo interessant als American Idiot, 21st Century Breakdown en het een stuk veelzijdigere Warning, maar omdat het niet meevalt om de songs op de nieuwe Green Day plaat te weerstaan, geef ik ¡Uno! voorlopig het voordeel van de twijfel en een plekje op deze BLOG. Wanneer ¡Dos! en ¡Trè! meer van hetzelfde gaan bieden, zie je deze platen niet terug op de BLOG, maar met één volstrekt onweerstaanbare punkpop plaat is helemaal niets mis. Integendeel zelfs. Erwin Zijleman
