In 2002 stond Conor Oberst in het middelpunt van de belangstelling. De jonge Amerikaanse muzikant behoorde met zijn band Bright Eyes tot de lievelingen van de critici en trok bovendien zoveel muzikanten naar zijn thuisbasis Omaha, Nebraska, dat sprake was van een heuse Omaha scene. Het was kennelijk nog niet genoeg, want Desaparecidos was destijds het zoveelste project van Conor Oberst. Read Music/Speak Spanish, het debuut van de band, bleek een behoorlijk goede plaat met een mix van indie-rock, punk, powerpop en de destijds zeer populaire emo-rock.
Totaal andere muziek dan Oberst maakte met Bright Eyes, maar wat was het een goede en energieke plaat. En dat is het nog steeds.
De afgelopen jaren is de stroom goede muziek uit Omaha, Nebraska, helaas wat opgedroogd en van Desaparecidos werd sinds het debuut van de band zelfs helemaal niets meer voornomen. Tot voor kort dan, want onlangs verscheen Payola, de tweede plaat van Desaparecidos.
Heel veel veranderd is er eigenlijk niet. In 2015 is het genre emo weliswaar vrijwel van de aardbodem verdwenen, maar de mix van indie-rock, powerpop en punk op Payola wijkt niet zo gek veel af van de muziek op Read Music/Speak Spanish uit 2002.
Desaparecidos is misschien 13 jaar weg geweest, maar op Payola klinkt de band nog net zo energiek, urgent en gedreven als op het debuut. Payola is een plaat die er heerlijk inhakt met rauwe gitaarriffs, aanstekelijke refreinen, veel emo(tie) en net voldoende avontuur om de muziek van Desaparecidos boven die van de concurrentie uit te laten stijgen.
Payola is een plaat om zo hard mogelijk uit de speakers (of de koptelefoon) te laten knallen, om vervolgens 40 minuten intens te genieten. Ik ben de laatste jaren niet echt onder de indruk van de muziek die Conor Oberst maakt, maar op de onverwachte terugkeer van Desaparecidos is niets, maar dan ook helemaal niets aan te merken. Erwin Zijleman
cd 
LP