Ellie Goulding wist met haar vorige platen zowel een breed publiek als de critici te betoveren en dat is een bijzondere combinatie. Met haar nieuwe plaat Delirium zal haar publiek alleen maar groter en breder worden, maar of de Britse zangeres ook dit keer de critici binnenboord weet te houden is maar de vraag.
Ellie Goulding zet op Delirium immers in op hitgevoelige popmuziek en pakt dit direct zeer voortvarend aan.
De luxe editie van Delirium beukt bijna vijf kwartier op je in met lekker in het gehoor liggende popmuziek. Het is popmuziek die voor een belangrijk deel vertrouwt op elektronica en aansluit bij de met R&B invloeden doorspekte popmuziek van de belangrijkste popprinsessen van het moment.
Voor Delirium werd een goed gevuld blik Zweedse topproducers open getrokken, zodat Ellie Goulding kon beschikken over de mensen die onder andere het geluid van Britney Spears, Taylor Swift, Ariana Grande, Pink en Nicki Minaj inkleurden.
Dat klinkt allemaal niet veelbelovend en lijkt ver verwijderd van de bij vlagen zelfs licht experimentele muziek die Ellie Goulding nog maar drie jaar geleden maakte op Halcyon. Delirium is aan de ene kant een totaal andere plaat dan zijn voorganger, maar aan de andere kant is het ook niet zo dat Ellie Goulding haar ziel volledig aan de duivel heeft verkocht.
In vocaal opzicht is Ellie Goulding haar concurrenten nog altijd een flink stuk voor en ook wanneer het gaat om de hoeveelheid avontuur in haar muziek is Delirium niet te vergelijken met de platen van de hierboven genoemde popprinsessen.
Iedereen die drie jaar geleden heeft genoten van het bijzondere Halcyon zal moeten zoeken naar songs die de fantasie evenveel prikkelen, maar ze zijn wel degelijk te vinden onder de dikke productionele laag.
Zelf kan ik als ‘guilty pleasure’ zeer genieten van goed geproduceerde popmuziek en deze is op Delirium volop te vinden. Natuurlijk is de plaat niet 5 kwartier goed, maar uiteindelijk hou ik toch zeker een half uur prima popsongs over van een niveau dat we van Ellie Goulding gewend zijn. Voor een ‘guilty pleasure’ lijkt dat me meer dan voldoende en anders is er altijd het hoesje nog. Erwin Zijleman
