De Limburgse band DeWolff dook een jaar of acht geleden op en maakte direct indruk. Destijds ging het nog een stel jonge honden, die op fascinerende wijze aan de haal gingen met rockmuziek uit de jaren 60 en 70; muziek die werd gemaakt ver voordat de muzikanten van DeWolff werden geboren. Echte jonge honden zijn het inmiddels niet meer, maar de rockmuziek uit de jaren 60 en 70 is DeWolff gelukkig trouw gebleven.
Het bracht de band in 2014 in de Verenigde Staten, waar met Black Keys producer Mark Neill het uitstekende Grand Southern Electric werd opgenomen. Enig minpuntje van deze plaat was dat de invloeden uit de psychedelica wat naar de achtergrond waren gedrongen, maar deze zijn op Roux-Ga-Roux gelukkig weer helemaal terug.
Als ik luister naar Roux-Ga-Roux van DeWolff zit ik weer op mijn tienerkamer en luister ik naar de destijds grijsgedraaide platen van Deep Purple, Led Zeppelin, The Doors en The Rolling Stones. Allemaal bands met een eigen en uit duizenden herkenbaar geluid, maar DeWolff veegt alles moeiteloos op één hoop en voegt er ook nog invloeden van bands aan toe die ik op mijn tienerkamer nog niet had ontdekt, waaronder met name The Allman Brothers Band, Grand Funk Railroad en iedere band waarin Eric Clapton in de jaren 60 en 70 speelde.
De muzikanten van DeWolff vielen op hun debuut al op door hun muzikaliteit, maar in muzikaal opzicht is de band de afgelopen acht jaar ook nog eens enorm gegroeid. Roux-Ga-Roux maakt indruk met spetterend gitaarwerk, heerlijk orgelspel en vocalen die, net als bij de grote voorbeelden, uit de tenen komen.
Ritmesecties worden over het algemeen wat ondergewaardeerd en ook bij DeWolff treedt de ritmesectie niet direct op de voorgrond. De basis van bas en drums staat echter als een huis en is de basis van al het moois dat er op wordt gebouwd. Dit bouwwerk is door het geweldige gitaarspel en het nadrukkelijk aanwezige orgel al flink vol, maar wordt nog wat voller door incidenteel toegevoegde blazers en funky achtergrond vocalen.
Het levert een plaat op vol geweldige songs, muzikaal vuurwerk en herinneringen aan de hoogtijdagen van bluesrock, psychedelische rock, Southern rock en hardrock, maar misschien nog wel het knapste van Roux-Ga-Roux is dat DeWolff alle invloeden aan elkaar smeedt tot een groots maar ook uniek eigen geluid.
Twee decennia van de beste rockmuziek samengebald op één prachtige plaat. Ik kan er echt geen genoeg van krijgen. Erwin Zijleman
