02 april 2016

Doug Tuttle - It Calls On Me

De Amerikaanse muzikant Doug Tuttle debuteerde twee jaar geleden met een titelloze plaat die je binnen enkele seconden een aantal decennia terug wierp in de tijd. 

De door liefdesverdriet gedreven en hierdoor vrij donkere plaat riep afwisselend herinneringen op aan Pink Floyd, 60s West Coast Pop en Neil Young en verraste niet alleen met heerlijk lome songs, maar ook met onweerstaanbare gitaarsolo’s vol gruizig geweld. 

Er zijn veel muzikanten als Doug Tuttle, maar waar de meeste van deze muzikanten volledig blijven hangen in de jaren 60 en 70 wist de muzikant uit Massachusetts ook op knappe wijze invloeden van recentere datum in zijn muziek te verwerken, waardoor je de roze hippiebril zo af en toe moest verruilen voor het t-shirt van een lo-fi band van recentere datum. 

Het debuut van Doug Tuttle kreeg in Nederland helaas nauwelijks aandacht en dat is niet anders voor het vorige maand verschenen It Calls On Me. Het is zonde.Na het sombere debuut is de tweede plaat van Doug Tuttle een behoorlijk opgewekte plaat met vooral zonnig klinkende songs. 

Liefhebbers van het uit de bocht gierende gitaarwerk van de Amerikaanse muzikant komen dit keer wat minder aan hun trekken, want It Calls On Me is een meer ingetogen plaat, waarop de invloeden van het stevigere werk van Neil Young zijn verruild voor invloeden van de platen van Crosby, Stills, Nash & Young. 

Naast invloeden uit de West Coast Pop zijn ook invloeden uit de psychedelica weer sterk vertegenwoordigd op de tweede plaat van Doug Tuttle. It Calls On Me neemt je, net als zijn voorganger, flink mee terug in de tijd en betovert met heerlijk dromerige en zweverige popliedjes. 

Plaat nummer twee is misschien net wat minder eigenzinnig dan het debuut van Doug Tuttle, maar is zeker niet minder onweerstaanbaar, al is het maar omdat Doug Tuttle de kunst van het schrijven van een goed popliedje beter beheerst. 

Zeker door de toegevoegde zonnestralen maakt It Calls On Me van iedere regenachtige dag een prachtige lentedag. Het is een lentedag waarop af en toe nog wel een donker gitaarwolkje voorbij komt, maar het blijft droog en zonnig. Voor mij genoeg om er keer op keer van te genieten. Erwin Zijleman