De plaat van Carla Bruni kabbelde weliswaar aangenaam voort op de achtergrond, maar deed echt helemaal niets met me, waardoor ik French Touch snel weer terzijde heb geschoven.
Aan de plaat van Ane Brun begon ik niet eens, deels omdat ik de tracklist wel erg hoog gegrepen vond en deels omdat ik de laatste jaren wat was uitgekeken op de muziek van de Noorse singer-songwriter.
Door het karige nieuwe aanbod van deze week kwam Leave Me Breathless uiteindelijk toch nog uit de speakers en langzaam maar zeker heeft de covers plaat van Ane Brun me veroverd.
Dat ging zeker niet zonder slag of stoot. Leave Me Breathless bevat een aantal klassieke songs waar je eigenlijk met je tengels af moet blijven, een aantal songs die ik bij voorkeur nooit meer hoor, een aantal songs die direct zijn verbonden met mooie of minder mooie herinneringen en een aantal songs die zo zijn vergroeid met de muzikant die het origineel vertolkte dat een nieuwe uitvoering eigenlijk nooit meer kan zijn dan een slap aftreksel.
Ik begon daarom vol scepsis aan de beluistering van de nieuwe plaat van Ane Brun, maar de zachte en uiterst ingetogen versies van Foreigner’s I Want To Know What Love is en de platgetreden klassiekers Always On My Mind en Unchained Melody deden, ondanks de enorme weerstand, toch wat met me. De echte waardering voor de nieuwe plaat van Ane Brun kwam echter pas toen de Noorse singer-songwriter in de vierde track liet horen dat in Maria Carey’s Hero wel degelijk een mooi popliedje schuilt en ze me er vervolgens van overtuigde dat Show Me Heaven misschien toch wel de mooiste popsong is die Maria McKee ooit schreef.
Ane Brun gaat vervolgens onverstoorbaar door met het op zachte en intieme wijze coveren van songs waar de gemiddelde muzikant echt van af moet blijven, maar door haar respect en liefde voor de originelen blijf ik toch luisteren. Ook Ane Brun vertilt zich op Leave Me Breathless wel eens, maar de zachte klanken, de gevoelige vocalen en de intimiteit van de songs zorgen er voor dat de Noorse muzikante uiteindelijk in vrijwel alle songs overeind blijft, ook als ze met haar versie achter blijft bij het origineel.
Leave Me Breathless was oorspronkelijk bedoeld als een verzameling songs voor een nieuwe liefde van Ane Brun, vergelijkbaar met de cassettebandjes die veel van ons vroeger maakten voor nieuwe of vooral onbereikbare liefdes. Ane Brun zingt de songs die ze heeft uitgekozen echter zelf en doet dat met heel veel liefde en gevoel. Die liefde en dat gevoel zal ze op lang niet iedere luisteraar weten over te dragen, maar toen ik me eenmaal gewonnen had gegeven en alle scepsis was verdwenen, begon Leave Me Breathless aan een op voorhand niet verwachte groei.
Ane Brun gaat misschien aan de slag met songs waarmee je niet aan de slag moet gaan, maar langzaam maar zeker maakt ze haar eigen songs van klassiekers of juist draken uit het verleden. Zeker op een lome zondagochtend kabbelt Leave Me Breathless nog veel aangenamer voort dan de plaat van Carla Bruni, maar wanneer de nieuwe plaat van Ane Brun je raakt wordt het verschil tussen de beide covers platen levensgroot.
Het blijft zo dat ik liever nieuwe eigen songs hoor dan platgetreden songs van anderen, maar waar ik een nieuwe plaat van Ane Brun waarschijnlijk snel opzij had gelegd, werd ik op Leave Me Breathless uiteindelijk weer geraakt door de emotie en het talent dat ik zo koesterde toen ik al weer bijna 15 jaar geleden Ane Brun’s debuut Spending Time With Morgan voor het eerst hoorde. De meeste platen met alleen maar covers laat ik graag liggen, maar op een of andere manier vind ik Leave Me Breathless van Ane Brun echt heel mooi. Erwin Zijleman